Beste vrienden!
In zijn toespraak voor een hoogstaand publiek benadrukte de voorzitter van het Europees Parlement onlangs het belang en de impact van het engagement van christenen in het openbaar. Wij raden daarom aan om zijn beschouwingen ter harte te nemen en waar mogelijk te gebruiken.
Wij danken u voor uw steun en - ook in 2012 - voor uw dagelijkse "Onze Vader" voor een christelijk Europa! Wij wensen u Gods zegen voor het nieuwe jaar.
Uw Europa voor Christus – team
- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -
De voorzitter van het Europees Parlement:
Uittreksel uit de toespraak van voorzitter Jerzy Buzek op het Europese Prayer Breakfast, 1 december 2011:
We moeten altijd onthouden dat de grondleggers van het verenigde Europa praktiserende christenen waren. Men mag dit vandaag niet vergeten, wanneer we geconfronteerd worden met een aantal moeilijke taken. Tegelijk rijst de vraag of ons christelijk erfgoed nog steeds geldigheid bezit, of het toch geen historisch relict geworden is - respectabel, maar zonder praktisch nut? Begrijp me niet verkeerd: een moedig opkomen van christenen, ook op politiek niveau, tegelijk echter tolerant en open voor de anderen - is een van de grootste troeven die we hebben. Als we dit opgeven, maken we ons schuldig aan het uithollen van de Europese ziel, die op analytische manier door nationalisme en verduistering, maar ook door een toenemend gevoel van innerlijke leegte - symptomatisch voor een wereld van overconsumptie – werd verdrongen.
Als we het Edict van Milaan* bekijken, is dit ook een solide gespreksbasis voor de onafhankelijkheid van Kerk en staat. Ik wil benadrukken - "onafhankelijkheid", niet "scheiding". Eeuwenlang hebben we een model ontwikkeld waarin de publieke en religieuze autoriteiten hun zelfstandigheid binnen hun respectievelijke invloedssfeer behielden. Tegelijk bestaat op veel vlakken een absolute noodzaak aan samenwerking tussen de overheid en de geloofsgemeenschappen. Want een dergelijke samenwerking is belangrijk voor de opbouw van een rechtvaardige samenleving van fatsoen en waardigheid.
In deze context is het niet moeilijk vast te stellen, dat wij de laatste tijd in Europa de verspreiding van een agressief secularisme (het streven om elke openbare aanwezigheid van godsdienst te verdringen, red.) moesten meemaken. Dit zou ik een negatieve tolerantie noemen. Als voorbeeld kan de kwestie van de aanwezigheid van kruisbeelden in de openbare ruimte dienen. Een agressieve en onverdraagzame minderheid zou ons geloof eigenlijk graag in een kleine privéschool willen opsluiten. In feite zou dit betekenen dat we de vrijheid van godsdienst die er met het Edict van Milaan kwam, opgeven.
De geschiedenis leert ons dat de lege ruimte die het weggenomen kruis achterlaat, altijd door totalitaire ideologieën werd ingenomen. Het verdwijnen van het kruis leidde al te vaak niet naar bevrijding, maar maakte de mensen tot slaven. Ik ben ervan overtuigd dat wij christenen niet alleen ons christelijk geloof redden, maar door onze houding in een geseculariseerde wereld ook zout der aarde en licht voor iedereen kunnen worden.
Ik ben er vast van overtuigd: wat we vandaag meemaken is niet alleen een crisis van de overheidsschuld - een crisis die uit de Verenigde Staten kwam overwaaien na het faillissement van Lehman Brothers - het is in wezen een waardencrisis. Ze kwam er omdat onze materiële vooruitgang geen gelijke tred houdt met de geestelijke ontwikkeling, of met geloofwaardige morele normen.
De zoektocht naar eigen voordeel vereist ook een streven naar waarden! Als je rijk wordt, brengt dat verantwoordelijkheid met zich mee. Verantwoordelijkheid voor het algemeen belang - uiteindelijk de noodzaak van een evenwicht - en uiteindelijk vereist het concurrentieidee ook het streven naar gerechtigheid. We hebben niet enkel werk nodig, maar ook arbeidsethos. Uiteindelijk is elke vorm van activiteit zonder liefde "als schallend koper of een rinkelende cimbaal," zoals de apostel Paulus het zei in zijn eerste brief aan de Korintiërs.
Het gebrek aan waarden kan voor Europa veel rampzaliger blijken dan het gebrek aan kapitaal of het gebrek aan politieke macht.
|
|
|
