Het christendom in Europa redden?

Vijf voorstellen aan de Europese christenen.

Europeanen bekijken het christendom vandaag de dag voor het grootste deel met gevoelens zowat ergens tussen onbegrip en vijandigheid. Deze gevoelens zijn in wijze woorden en beleefde glimlachjes gekleed, moeilijk op te sporen. Wat is het? Een soort allergie? Maakt de loutere aanwezigheid van het christendom het de mensen ongemakkelijk? Is het een voortdurende herinnering aan iets wat men niet wil horen? Wat maakt uitingen van christendom zo ondraaglijk dat ze moeten worden verjaagd, ten langen laatste ook door de macht van de wet?

En waarom wordt de grootste basisbeweging in Europa - als de lezer me toelaat om die term te gebruiken voor het christendom - in het publiek zo weinig gehoord? Welke vereniging heeft een kantoor en full-time medewerkers in de kleinste stad en krijgt toch weinig anders dan kritiek?

Alasdair MacIntyre schrijft dat de heilige Benedictus Europa niet wilde redden, maar het christendom in een radicale vorm wilde beleven met zijn vrienden: en door dit te doen redde hij Europa per ongeluk. John Courtney Murray schreef: "De Heilige Geest daalt niet af in de stad van de mens in de vorm van een duif. Hij komt alleen in de eindeloos energieke geest van rechtvaardigheid en liefde die woont in de man van de stad, de leek." Wat moeten deze energieke leken nu doen?

De eerste stap is nog betere christenen te worden. Denk aan Moeder Theresa's "De enige dingen die moeten veranderen zijn jij en ik." Op persoonlijk vlak betekent dit trouw te zijn in de vele kleine dingen die elke dag op onze weg komen, het verlangen om het evangelie te verkondigen, ja, om te vertrekken en het te vertellen op de bergen.

Christenen spreken in het openbaar vaak over maatschappelijke kwesties zonder het geloof te vermelden, om zo ​​argumenten te bieden aan iedereen die geïnteresseerd is, niet alleen aan gelovigen. Dit is wel heel attent ... maar: houden we dan niet the real thing, dat wat de gewone mensen die voor hun tv zitten zouden moeten horen, weg? Begrijp me niet verkeerd: ik ben geheel en al ingebed in de christelijke traditie van de natuurwet en het vermogen om bijna alles alleen door de rede uit te leggen. En ik ben het vurig oneens met de Oostenrijkse geestelijke die zijn soortgelijke verbijstering uitdrukte door te zeggen: "Ik kan niet geloven dat je de rede in het publieke debat gebruikt in plaats van de bijbel" Maar misschien moeten christenen meer over hun geloof praten met de kijkers en met hun zoekende harten dan te proberen om de interviewende journalist te overtuigen. Dit is maar een gedachte.

In mijn geboortedorp is een groot kruis bevestigd aan de buitenkant van de plaatselijke parochiekerk. Daarop staan alle jaren geschreven waarin er grote missies georganiseerd werden, beginnend in 1865. Het eindigt in 1961.

Ten tweede moeten christenen zich meer uitspreken. Een Duits onderzoeksinstituut concludeerde onlangs dat het meest opvallende kenmerk van christenen is dat ze onzichtbaar zijn. Het is de verantwoordelijkheid van elke christen om dat te veranderen.

Christenen moeten het publieke debat vorm te geven. Er is veel te geven! Geen enkel belangrijk thema moet onbesproken blijven. De belangrijkste roeping voor christenen is om meer authentiek en minder bang te zijn, om goed geïnformeerd te zijn en om te spreken met begrijpelijke en redelijke argumenten. Voor een christen is deelnemen aan het publieke debat een daad van naastenliefde!

• Door het christendom geïnspireerde politici zouden hun geloof niet mogen achterlaten als een hoed in de garderobe bij de ingang van de hallen van de macht. Ze hebben reden om minder terughoudend te zijn. Ze zouden moeten bereid zijn om te werken voor de bescherming van de menselijke waardigheid en tegen de wettelijke beperkingen die direct of indirect christenen treffen, in het besef dat in het kader van een verreikende wetgeving die de fundamentele vrijheden beperkt, kleine en voorlopige uitzonderingen voor christenen niet volstaan om een vrije en rechtvaardige samenleving te behouden en vorm te geven.

• Zij die werken op het vlak van media en kunst moeten proberen te streven naar een meer positief beeld over de christenen en de vooroordelen bestrijden die door negatieve stereotypering ontstaan zijn.

• Zij die op academisch en intellectueel niveau werken moeten proberen christelijke principes uit hun huidige eenzame getto binnen te brengen in het brede debat.

• Christelijke ouders moeten van het doorgeven van het geloof aan hun kinderen een prioriteit maken. Dit omvat een zorgvuldige en weloverwogen schoolkeuze. Degenen die werken in het onderwijs moeten hun grote verantwoordelijkheid opnieuw bekijken en hun inzet voor hun geloof vernieuwen.

• leiders van de Kerk moeten duidelijk de christelijke visie laten horen en moeten beroep doen op de fundamentele concepten en kaders die nodig zijn voor alle mensen om geluk te zoeken.

De tijd van kijken naar de maatschappelijke ontwikkelingen vanuit uw zetel in de woonkamer is voorbij.

Zo, is dit het grote masterplan? Misschien niet. Maar als christenen weten we dit: wij zijn slechts verantwoordelijk voor datgene wat we kunnen doen. Ja, ons doel is om ons deel te doen in het vormgeven van de wereld zodat het een plek wordt waarin alles tot bloei kan komen. Maar als we niet in staat zijn om veranderingen op de grote schaal aan te brengen, is ons tweede doel het bijstaan van die mensen, ook al zijn het er maar een paar, die luisteren en die beginnen denken over wat het christendom hen vertelt. Maar zelfs als dat niet gebeurt, en zelfs als niemand luistert, dan nog zal het de moeite waard geweest zijn om, zo te zeggen metafysisch, de waarheid te hebben geuit, te hebben gesproken voor de zwakste, en het christelijke geloof te hebben verkondigd.

Door Gudrun Kugler en het Europa voor Christus! Team

 

Dit artikel is een gedeelte van een bijdrage uit de publicatie “Exiting a Dead End Road, A GPS for Christians in Public Discourse”.

Het verder verspreiden van deze tekst is toegelaten mits bronvermelding: www.europe4christ.net