Beste vrienden, Europese christenen,

Onderstaande tekst is een samenvatting van een hoofdstuk onder de titel "Leven in de waarheid: christelijke missie in de nieuwe wereldorde" door aartsbisschop Charles Chaput uit het boek "Exiting a Dead End Road. A GPS for Christians in Public Discourse" uitgegeven bij Kairos Publications in Wenen.
In zijn bijdrage voor het boek legt de aartsbisschop van Denver uit waarom de scheiding tussen Kerk en staat niet het radicaal seculariseren van het openbare leven betekent.

Vind hieronder een samenvatting van zijn artikel en download het hele artikel hier.

Dank om op te komen voor een christelijk Europa en om met ons te bidden!

Uw Europa voor Christus! Team

Democratie versus Relativisme: Waarom is radicaal secularisme een rode draad in onze samenleving?

Twee van de grootste leugens in de wereld van vandaag zijn dat het christendom van relatief ondergeschikt belang was voor de ontwikkeling van het Westen en dat de westerse waarden en instellingen volgehouden kunnen worden zonder dat ze op christelijke morele principes gefundeerd zijn. De westerse beschaving kan niet worden begrepen zonder de 20 eeuwen van christelijke omkadering waarin ze zich ontwikkelde. Een volk dat haar geschiedenis niet kent, kent zichzelf niet. Mensen die vergeten wie ze zijn, kunnen gemakkelijk gemanipuleerd worden. Onze samenlevingen zijn christelijk door geboorte, en hun overleven hangt af van het uithoudingsvermogen van de christelijke waarden. Onze basisbeginselen en politieke instellingen zijn, in grote mate, gebaseerd op de moraal van het evangelie, de christelijke visie op mens en overheid en de waardigheid van de menselijke persoon. Neem Christus weg en u neemt de enige betrouwbare basis voor onze waarden, instituten en manier van leven weg. Vandaag worden de geschiedenis van de Kerk en de erfenis van het westerse christendom weggeduwd. Maar onverschillig zijn ten opzichte van ons christelijke verleden draagt niet bij tot het verdedigen van onze waarden en instellingen in het heden.

Relativisme is nu de burgerlijke religie en publieke filosofie van het Westen. Gezien het pluralisme van de moderne wereld willen samenlevingen bevestigen dat niet één persoon of een groep een monopolie op de waarheid heeft en dat alle culturen en religies als gelijkwaardig gerespecteerd moeten worden. In de praktijk zien we echter dat onze politieke instellingen en taal zonder een geloof in vaste morele principes en transcendente waarheden uitgroeien tot instrumenten in dienst van een nieuwe barbarij. In naam van de tolerantie komen we ertoe de wreedste intolerantie te tolereren. Respect voor andere culturen komt eisen dat we onze eigen cultuur geringschatten. De leer van "leven en laten leven" rechtvaardigt dat de sterken ten koste van de zwakken leven. Abortus, kindermoord en euthanasie, embryonaal onderzoek en eugenetische verleidingen zijn gericht op het elimineren van de zwakken, de gehandicapten en de zieke ouderen. Zonder verankering in God of een hogere waarheid kunnen onze democratische instellingen heel gemakkelijk wapens tegen de zwakken en tegen onze eigen menselijke waardigheid worden. Mensenrechten komen van God en de staat zou moeten bestaan ​​om de rechten van de mens te verdedigen en te doen bloeien, maar ze kan nooit de bron van deze rechten zijn. Als de staat zichzelf deze macht aanmatigt, kan zelfs een democratie totalitair worden wanneer de wil van machtigen en sterken een wet uitvaardigt om de zwakken te elimineren.

De christelijke overtuigingen die het de seculiere Westen ten diepste ergeren zijn die met betrekking tot abortus, seksualiteit en het huwelijk van man en vrouw. Deze overtuigingen drukken de waarheid over de menselijke vruchtbaarheid, betekenis en bestemming uit. Deze waarheden zijn subversief in een wereld die ons wil doen geloven dat God niet noodzakelijk is en dat het menselijke leven geen inherente aard of doel heeft. Dit is de cultuur van de dood. Dus moet de Kerk aangevallen en gestraft worden omdat ze het leven steunt en wordt ze gezien als de meest onweerstaanbare en gevaarlijke ketter van de nieuwe wereldorde. De Kerk is geroepen om een ​​gelovige gemeenschap van weerstand te zijn. We moeten de dingen bij hun ware naam noemen. We moeten het kwaad dat we zien bevechten. We moeten echt geloven wat we zeggen te geloven. Dan moeten we dit bewijzen door het getuigenis van ons leven. Overtuigd van de waarheden van het Credo, zouden we ‘in vuur en vlam’ moeten leven door deze waarheden, door via deze waarheden lief te hebben en door deze waarheden te verdedigen, zelfs tot het punt van ons eigen ongemak en lijden. De les van de 20ste eeuw is dat er geen goedkope genade bestaat. Deze God in wie wij geloven, had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon gezonden heeft om voor haar te lijden en te sterven, en Hij eist dat we hetzelfde krachtige voorbeeld van offer dat Jezus Christus ons gaf beleven.

Vrije mensen, zoals christenen inderdaad zijn, kunnen niet vrij blijven zonder religieus geloof en de deugden die het bevordert. Scheiding tussen Kerk en staat betekent niet het radicaal seculariseren van het openbare leven. De zinsnede "vrijheid van godsdienst" is een vrij restrictief idee dat tegenwoordig vaak wordt gebruikt. Maar onze grondleggers hadden niet de intentie om de godsdienst uit het openbare leven te bannen. Ze wilden de burgers de vrijheid garanderen om hun geloof publiekelijk en krachtig te beleven, en hun religieuze overtuigingen te laten bijdragen aan de opbouw van een rechtvaardige samenleving. Godsdienstvrijheid omvat ook het recht om te prediken, te onderwijzen, bijeen te brengen, te organiseren en zich publiekelijk met de samenleving en haar problemen in te laten, zowel als individuen als samen in geloofsgemeenschappen. Dit is "vrije beleving" van religie.