Beste vrienden!

 

„Een samenleving kan men beoordelen aan de manier waarop ze met de zwaksten omgaat” – deze uitspraak is vandaag zo actueel als ze maar zijn kan. Een opvallende tegenstelling in de meeste moderne samenlevingen kunnen we niet ontkennen: enerzijds worden elke dag vele wetten uitgevaardigd om de zwakkeren te beschermen. Anderzijds heeft de samenleving in grote mate verleerd hoe juist om te gaan met het zwakke en het zwak-zijn.

 

De oncoloog Xavier Mirabel is voorzitter van de ‘Alliantie voor het recht op leven’ en zelf vader van een meisje dat aan het Down-syndroom lijdt. Hij wijst vooral op de gevaren die ontstaan door het geloof aan de ‘almachtige geneeskunde die al het lijden kan wegnemen’. We hebben verleerd om de persoon achter het leed te zien. Wij zien enkel nog het leed, dat in onze ogen onverdraaglijk is – en kunnen niet meer ‘mee-lijden’.

 

Als christenen zijn we echter juist geroepen om ‘mee te lijden’ en de nood te milderen waar het mogelijk is. Laten we samen bidden en werken voor een samenleving die het lijden en de zwakkeren respecteert, ze niet uitsluit maar aanneemt. Slechts op deze manier kan een samenleving echt christelijk worden.

 

Uw Europa voor Christus! Team

 

PS: vergeet het dagelijkse Onze Vader voor een christelijk Europa niet!

 

 

- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -

 

 

Waarom de dood soms wenselijker lijkt dan het lijden – en het toch niet zo is

door Xavier Mirabel

 

Met de ontwikkelingen in de medische technologie is het mogelijk om altijd meer en meer te weten over het kind vóór de geboorte. Een zwangerschap wordt vandaag helemaal anders beleefd dan pakweg 10 jaar geleden. Voorbij met de rust! In vertrouwen wachten is niet meer mogelijk. Dit omdat biologische en echografische onderzoeken systematisch voorgesteld worden en vaak zelfs opgelegd worden. Het gaat er hierbij niet om te weten komen wat het geslacht is om dan de kleur van de baby-uitzet en de voornaam te kiezen, maar veeleer om zich ervan te vergewissen of het kind overeenstemt met de genetische en fysische eisen van de nieuwe canons van de normaliteit.

 

Maar we hebben nog niet alles meegemaakt! Nu reeds kunnen de risicofactoren van bepaalde ziekten al onderzocht worden. In de nabije toekomst zullen deze onderzoeken des te gemakkelijker gaan omdat men slechts een monster bloed van de moeder zal nodig hebben. Al in een zeer vroeg stadium van de zwangerschap zal men kunnen zien of het kind gezond en ‘normaal’ is. Men zal zelfs de mogelijkheid van bepaalde toekomstige ziekten kunnen voorspellen.

 

We kennen maar al te goed de consequenties van deze onderzoeken. Onze tolerantie tegenover handicaps, ziekte, lijden neemt steeds meer af. Onze samenlevingen zijn ten diepste ambivalent: ze belijden het respect voor elke zieke of gehandicapte, maar te veel in de war gebracht door het lijden, organiseren ze tezelfdertijd het afwijzen, het uitsluiten van ‘abnormale’ personen. Deze nieuwe eugenetica is niet minder gewelddadig en totalitair omdat ze ultra-liberaal is.

 

Eigenlijk is het de wanhoop die me het meest verontrustende symptoom lijkt: de vertwijfeling om te kunnen helpen. Men lijkt niet alleen te geloven dat de zwakheid elke zin in het leven wegneemt, maar nog verontrustender: we proberen onszelf ervan te overtuigen dat er gevallen bestaan waar niets of niemand nog kan verlichten, geruststellen en troosten.

 

Vanwaar al deze moeilijkheden om met het lijden om te gaan? Oorzaken zijn het verlies van de spirituele richtpunten en de fascinatie voor de wetenschap en de techniek. Onze samenlevingen die hun richtpunten verliezen, verafgoden de gezondheid. We rekenen op de veronderstelde almachtigheid van de geneeskunde en van het medisch onderzoek die elk lijden zouden kunnen wegnemen. De afhankelijkheid, de ziekte, het verlies aan zelfstandigheid lijkt ons zodanig wreed dat de dood soms te verkiezen lijkt. Het hoeft ons dus niet te verbazen dat een zodanig groot deel van onze medeburgers zichzelf tot rechter uitroept over een waardigheid die relatief is en die hen lijkt bedreigd te worden door ziekte of handicap.

 

Het menselijke leven is bedreigd door abortus, door het ontwaarden van een embryo tot een ding, de eugenetica en euthanasie. De duizelingwekkende aantallen van deze ‘familiedoden’ tonen ons de omvang van een humanitair drama zonder voorgaande. Johannes Paulus II sprak van een oorlog tegen het leven, van een ‘oorlog van de sterken tegen de zwakken (1)’. Zeker, geconfronteerd met de omvang van het drama ‘is het niemand toegelaten om te blijven nietsdoen’, de verkondiging van het Evangelie van het leven gaat ons allemaal aan. Maar de remedies zijn niet vanzelfsprekend. De inzichten die de Kerk ons voorstelt zijn belangrijk om ons te helpen de juiste toon te vinden.

 

Om het leven en de meest breekbare mensen te ontvangen, moet men werken aan een verandering in de harten en deze ommekeer moet bij onszelf beginnen: hoe kunnen wij getuigen van het Evangelie van het leven als wij het zelf niet ten diepste in waarheid en naastenliefde ontvangen hebben in ons persoonlijk leven en in onze werken?

 

Xavier Mirabel is arts, oncoloog, vader van een klein meisje dat lijdt aan het Down-syndroom, voorzitter van de Alliantie voor de rechten van het leven www.adv.org