Wij suggereren aan degenen voor wie dit de eerste newsletter is, de anderen ook te lezen, omdat er een zekere logica in de volgorde is. U kunt ze vinden, bewaren, doorgeven door op het volgende link te klicken :

http://www.europe4christ.net/index.php?id=54&no_cache=1&L=8

 

 

Nieuwsbrief Nr. 5

 

Wat betekent "christelijk erfgoed"?

"Stel je eens een Europa voor zonder christendom…"

 

 Beste vrienden!

 Een gedachte-experiment: laat ons eens Europa zonder het christendom voorstellen. Zouden wij het zonder kerktorens, veldkruisen, universiteiten en ziekenhuizen nog herkennen? Zouden wij ons zonder mensenrechten, solidariteit en zorg voor de zwakkeren nog wel goed voelen op ons continent?

 Desondanks wordt het christendom vaak gezien als een overgebleven ballast, een herinnering aan voorbije tijden of zelfs als een uit de weg te ruimen culturele invloed. Hoewel het historisch vanzelfsprekend is, lijkt het vermelden van God of van de christelijke erfenis in de EU-grondwet toch onmogelijk.

 Vandaag is het dikwijls moeilijk om zich openlijk als christen te uiten. Ons zelfvertrouwen lijkt gebroken. Maar er is zoveel waarop we trots kunnen zijn en dat ons de moed geeft om vanuit de zijstraten naar het “hoofdplein” te stappen, om Europa voor Christus te winnen.

 In de hiernavolgende tekst van Guido Horst vindt u redenen genoeg.

 Uw “Europa voor Christus” Team

 

PS: Niet vergeten: een dagelijks Onzevader voor een christelijk Europa!

 

 

- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -

 

 

Wat betekent “christelijk erfgoed”?

Door Guido Horst

 

Wie aan het christendom denkt, denkt vaak aan haar stenen getuigen uit de geschiedenis: van de vroegchristelijke basilieken in Rome over de H. Graf -en Geboortekerk in het Heilig Land tot de Romaanse en Gotische kathedralen in Duitsland. Of aan de kunst: overal ter wereld herbergen musea werken uit de meest verscheiden periodes, die door het geloof van christelijke meesters en de lange traditie van de Kerk geïnspireerd werden. Ook literatuur, filosofie en de gehele geesteswetenschappen zouden zonder de christelijke bronnen niet zijn voor te stellen.

 

Maar de sporen van het christendom doorsnijden niet enkel musea en bibliotheken, ze reiken ook ver tot in het dagelijkse leven. Nog steeds gaat de tijdsrekening uit van de geboorte van Christus. Christelijke namen zijn een vanzelfsprekendheid. Men werkt niet op grote kerkelijke feestdagen. De ‘C’ “siert” vele grote partijen. Maar dit is slechts de oppervlakte. Overal waar het christendom in cultuur en samenleving kon doordringen, schiep het een nalatenschap die ook de atheïstische regimes niet volledig konden vernietigen; een humanisering van de cultuur, die het binnenste van de samenleving treft.

 

Wanneer men vandaag spreekt over de geestelijke veronderstellingen waarop de moderne staat berust, maar die ze zelf niet kan garanderen, wel, dan worden daarmee waarden bedoeld die wij te danken hebben aan de joods-christelijke traditie. Het begrip van de persoon, de intrinsieke waarde van elke mens, tolerantie tegenover andersdenkenden en andersgelovigen – dit alles is terug te brengen tot de christelijke boodschap: dat elke mens - jong of oud, sterk of zwak - een geliefd kind van de Schepper is, voor wiens heil God zelf mens geworden is.

 

Het christendom droeg de wetenschap (wie de mens is, vanwaar hij komt, waarheen hij gaat, wat het betekent zijn persoonlijk heil te vinden ) doorheen de tijd. Of haar nu waardering of vijandschap tegemoetkwam, was niet wezenlijk. Zo ontstond uit clanrechten en –riten een moderne samenleving; een monogaam huwelijk als gemeenschap van gelijkwaardigen; het vaderlijk recht hield niet langer de beslissing over leven en dood van een familielid in. Eremoorden en slavernij werden ontoelaatbaar geacht en afgeschaft. Overal waar het evangelie zich verspreidt (kijk naar India, Afrika of de arme regio’s in Latijns Amerika), vindt deze humanisering van de cultuur plaats.

 

Ook voor de godsdienst- en gewetensvrijheid moest hard gestreden worden. Vaak eiste deze strijd lijf en leven van overtuigde christenen, zoals men ook kan zien bij de vele voorbeelden van christelijke gemotiveerde weerstand tegen de nazi’s en communisten.

 

De vreedzame eenwording van Europa na de Tweede Wereldoorlog is gegrondvest op de duidelijke beslissing om tot een verzoening met Duitsland te komen – en tegen de wraak. Ook de “fluwelen revolutie” in 1989 – zoals bv. in Polen en Tsjecho-Slowakije – was op een christelijk mensbeeld gefundeerd. Toen Johannes Paulus II in 1979 Polen bezocht, vroeg hij zijn landgenoten: “Waarvoor kiezen jullie? Toegeven aan de totalitaire dwang -  of aan het intrinsieke recht om in goddelijke en menselijke orde in vrijheid en waardigheid te leven?” Het antwoord – in haar politieke vorm als Solidarinosc bekend – liet niet lang op zich wachten.

 

De stempel van het beleefde evangelie op Europa wordt overal het sterkst speurbaar daar waar (tegen elk maatschappelijk “nut” in) lijdenden, zwakken en gehandicapten bijgestaan worden. Ook de pijn, waarmee de moderne samenleving niet weet om te gaan (denk maar aan het agressieve gelobby om euthanasie door te drijven), wordt in de traditie van christelijke verzorging en in ontelbare kerkelijke ziekenhuizen gemilderd en krijgt in het licht van het geloof een nieuwe zin: de zieke krijgt hierdoor echte waardigheid en bestaanswaardigheid.

 

We mogen terecht trots zijn op onze christelijke erfenis. Maar het vraagt ook wat van ons: we moeten het op dezelfde wijze vastberaden en vurig aan de volgende generatie doorgeven. Want traditie is niet de asse, maar de daaronder verborgen gloed.

 

 

Guido Horst is hoofdredacteur van het Duitse christelijk georiënteerde weekblad “Die Tagespost”. Hij is historicus en auteur van talrijke boeken.

 

 

Leestip:

C.S. Lewis. De afschaffing van de mens. Kok, Kampen, 2002, 124 p. ISBN 90-435-0528-5